το σπίτι με τα περιστέρια

Μεσημέρι ήρεμο.
Περνώ διακριτικά κι αθόρυβα μπροστά από σπίτια και αυλές,
ησυχία, το χωριό κοιμάται.
Μια παλιά νοικοκυρά ρίχνει με το μπακράτσι νερό στο τσιμέντο της αυλής.
Εκείνο τσιτσιρίζει, όπως το λάδι στην κατσαρόλα και στεγνώνει γρήγορα.
Περπατώ ….

Επί τέλους έφθασα.

Το είχα δει το σπίτι, σε μια φωτογραφία της Αθηνάς.
Καλά, η Αθηνά, έχει μεράκι σ΄αυτά, δεν τραβάει φωτογραφίες, δημιουργεί ποιήματα – εικόνες.
Όταν είδα τη φωτογραφία, δεν ήξερα ποιό είναι το σπίτι, ούτε κι η Αθηνά θυμότανε σε ποιά γειτονιά.
Αλλά, το ανακάλυψα.
Εγκαταλελειμμένο στη φθορά του χρόνου, με παράθυρα που χάσκουν, στόματα θαρρείς που θέλουν να πουν πολλά, αλλά σωπαίνουν, μη χαλάσουν τη στασιμότητα των άδειων δωματίων.
Να το σιδερένιο κρεβάτι με τα σχέδια από νίκελ, μα τα περιστέρια, πού είναι τα περιστέρια;
Στη φωτογραφία της Αθηνάς, υπήρχαν και δυο περιστέρια κι ίσως για αυτό κι εκείνη αποθανάτισε τη στιγμή.
Μοιάζανε σαν να ήταν ένοικοι πραγματικοί του σκηνικού ή σαν ένας παλιός πίνακας κεντητός πισωβελονιά, μπορεί και κάτι από έργο του Τσαρούχη ή του Φασιανού.
Τα περιστέρια καθότανε στο κάγκελο του κρεβατιού και κοίταζαν τον απέναντι έρημο ασβεστωμένο τοίχο …
Περίμενα μήπως και φανούνε, αλλά τίποτα.
Κάτι μου έλεγε ότι το΄χουνε κάνει σπίτι τους και κουρνιάζουν εδώ.
Ρίχνω τη ματιά μου παραμέσα.
Ένα σερβάν, δεκαετίας του 50, με μισοσπασμένο τον καθρέφτη (ο καθρέφτης σίγουρα ήταν σχέδιο συννεφάκι, με τρεις καμπύλες - δύο μικρές και τη μεγάλη στη μέση). Οι τοίχοι λουλακί, ξεθωριασμένοι πιά, όπως και τα κάδρα, που αμυδρά μπορείς να ξεχωρίσεις ένα πλοίο, μια ωραία κοπέλα, ένα ανθοδοχείο με λουλούδια.

Μεσημέρι ακίνητο.

..… και τα πορτοκαλί λουλούδια της περικοκλάδας στο ακατοίκητο σπίτι ανθίζουν κόντρα στην εγκατάλειψη, ίσως γιατί τους φτάνει το νεράκι του Θεού και το ευλογημένο χώμα του νησιού.

Απόσπασμα από την στήλη «όσα δεν είπαμε» της Κούλας Καραμηνά-Πόθου
στην εφημερίδα ΟΙ ΡΙΖΕΣ ( Ιούνιος 2011)

Την ευχαριστώ πολύ